Dante Coremans Acrog Pauwels Sauzen Balen BC
Na jaarlijkse gewoonte neemt Dante deel aan het PK tijdrijden, tot nu toe had hij deze trui al elk jaar op zijn palmares kunnen schrijven. Dit jaar vond de tijdrit plaats te Stok-Kortenaken, een plaats waar we niet zo’n goede herinneringen aan hebben, 2 jaar geleden reden ze hem in de spurt moedwillig in de nadarhekken, hoe hij toen op zijn fiets bleef zitten is mij nog steeds een raadsel. Nu mochten ze voor de eerste keer eens een deftige tijdrit rijden, 12km. Het parcours lag hem wel, het was een lastige ronde met in het laatste deel aardig wat bergop, en het ging over betonbanen met weinig of bijna geen stukken mooi asfalt, op het voorlaatste lange rechte stuk bergop stond de wind pal op kop.
Ik wist niet wat ik van de wedstrijd moest verwachten, normaal moet dit parcours hem wel liggen. Hij had dit jaar nog maar 1 wedstrijd verloren, maar op de baan is het weer een ander verhaal. Voor de eerste keer mochten we met een volgwagen achter Dante rijden, leuk. We hadden geen megafoon op het dak staan, dus het venster open en roepen maar, blijkbaar één van mijn sterke kanten. Hij vertrok met nummer 7, er werd gestart met tijdsintervallen van 1 min. Het tempo zat er meteen goed in, de teller kwam niet onder de 40km/h, …. zou hij dit kunnen volhouden. Vrij vlug kreeg hij al een renner in zicht die een minuut voor hem was gestart. Hij begon nog wat harder te rijden en de passage ging vlot, ik claxonneerde wat en ze gingen mooi aan de kant.
Hij bleef een strak tempo rijden, zat knap op zijn Ridley, aangezien hij nog aspirant is moeten zij nog met een gewone fiets rijden en een aangepaste versnelling. Halverwege zijn rit kreeg hij de volgende renner in zicht, in de afdaling reed hij in Sagan stijl , zittend op zijn buis, richting zijn voorligger. Ik zag de miserie van ver al aankomen, in de verte een haakse bocht naar rechts, 2 wagens voor mij. Dus begon ik van ver te claxonneren, en toen gebeurde er iets dat geen enkel ouder wil zien. In plaats van aan de kant te gaan, vonden ze niet beter om met 2 wagens in de deze haakse bocht naast elkaar te gaan rijden. Dante dook dan volle vaart binnenkant bocht, net als hij naast de volgwagen was, week deze nog verder uit naar rechts. Dante moest vol in de ankers, onze mountainbiker bleef wonderwel recht. Mijn vrouw en schoonzus waren hysterisch, zij zaten achter in de wagen, mijn potje kookte inmiddels over. Ik weet niet wat ze in het oog hadden, maar mijne zoon stak bijna onder die wagen.
Dante bleef zijn snelheid aanhouden tot op de meet, hij bleef gewoon zijn tempo rijden, ook bergop, en het is daar dat hij volgens mij het verschil maakte. Hij won met overmacht deze wedstrijd met een gemiddelde snelheid van 40,16km/h, Wout Van Hamme werd tweede op 20sec, Laurens Gheysens kaapte de derde podiumplek weg op 1min32. Aangezien ik nog zo opgefokt was van hetgeen er gebeurd was ging ik toch even verhaal halen bij de wagen dewelke dit manoeuvre had uitgevoerd. De rust en de kalmte waren bij mij ver te zoeken, we waren weer in Stok en weer ramde ze hem van de baan. En geloof het of niet, wie stapte uit die wagen. Juist dezelfde pipo van 2 jaar geleden, Karma, neen dan had, …?????
Wat ik persoonlijk leuk vond is dat Dante de kleinste op het podium was en dat hij met deze tijd ook de tweede tijd had gereden bij de eerstejaars nieuwelingen, en die mogen met een tijdritfiets rijden en 2 tandjes groter. Hij heeft me weer aangenaam verrast, ik wist dat het een hardrijder is, maar zo hard. Zaterdag is het klimmen geblazen, één van de zwaarste koersen van het jaar staan dan op de agenda, een mountainbike wedstrijd op de terril te Beringen. Hij behaalde ook meteen zijn eerste trui voor zijn nieuwe ploeg Lares-Doltcini.
Alle foto’s van de wedstrijd vindt je hier met dank aan Len Dejonghe, Jarno Jordens was ook meteen de technieker van dienst. Bedankt gasten.
